Każda działalność ludzka, w tym także działalność gospodarcza, dzieje się w czasoprzestrzeni, którą określają społeczne relacje, w które wchodzi jednostka. W konsekwencji działalność ludzka jest wielowymiarowa.
W przypadku firmy-idei wielowymiarowość jest szczególnie istotna w odniesieniu do kształtowania powiązań między aktywami materialnymi i niematerialnymi. W przypadku miast-idei ważne są przede wszystkim związki urbs i civitas, infrastruktury i społeczności miejskiej. W przypadku uniwersytetu-idei idzie m.in. o współistnienie edukacji i wiedzy.
Kształtowanie słabych powiązań wzmacnia emergentne właściwości organizacji. Dzięki temu jest ona w stanie się przeobrażać i rozwijać.
Zarządzanie emergencją to nowy trend polegający na wykorzystaniu w administracji procesów oddolnych, spontanicznie zachodzących w każdej firmie.
Emergencja to nieoczekiwane pojawienie się na poziomie systemu właściwości, których nie da się prosto przewidzieć na podstawie znajomości własności elementów składowych tego systemu. Zarządzanie tradycyjnie łączy się z procesami odgórnymi, rozchodzącymi się od CEO i zarządu do coraz niższych poziomów przedsiębiorstwa. Procesy oddolne zwykle są traktowane jako źródło niekontrolowanych zakłóceń w planowanej działalności firmy i dąży się do ich ograniczenia. Zarządzanie emergencją pozwala w harmonijny sposób łączyć te dwa kierunki działań. Jest ono szczególnie ważne w zarządzaniu procesami, które słabo poddają się odgórnej kontroli, np. innowacyjnością. Ten sposób gospodarowania traktuje pracowników podmiotowo, wykorzystuje ich naturalną motywację oraz łączy ich rozwój z rozrastaniem się firmy, a tym samym nawiązuje do koncepcji firmy-idei.